صدای کافه آفاق میاد : *با مرور خاطرات تک و تنهام با خودم همه کوچه های شهرو پی تو راهی شدم * پاک نمیشه هر چی سیم میکشه نمیشه نمیشه خسته میشه ولش میکنه دوباره سرتکون میده میخونه :
*یه پرانتزی که تو قلبم....*،
دوباره وسط آشپزخونه تاب میخوره برمیگرده سیم رو برمیداره اینبار محکمتر میکشه به جونش. یادش نمیره به خودش قول داد.مطمئنه این دفعه یادش نمیره.پاک نمیشه.
ولش کرد یه بشقاب برداشت.شست.
چطوری میخوای خستگیت در بره پس؟
یه کم دیگه سیم بکش
ولش کن اه.
پر آب کرد گذاشت رو گاز.
بازم روشن نمیشه بازم یادش رفته بود گذاشته رو گاز و رفته حموم.اون یکی قوطی رو برداشت ایندفعه محکمتر.روشن شد بالاخره کبریت بخارگرفته خیس خورده لعنتی.
برگشت.
*من از این خواب ناتموم شبی صد دفعه میپرم یه پرانتزی که قلبم تو محاصرت عاشقه.*
هنوز کف آشپزخونه کلی جای پا هست و سینک پر از چربی چندین روز مونده.
اگه راست بگه چی؟
*با تو موزیک و زندگی میرسن به معاااااااشقه.بی تو تاریکو تاریکی بحرانه باتو آرومم آرامش باهامه*
باید برم ببینم همه چیو.نه ولش کن حالا اون یه چیزی گفت.
خفه شو دفعه پیش هم همینو میگفتی.
دیدی چی شد؟
خفه شو.
دوباره شروع کردیا.
باشه میرم میبینم.
چطوری میخوای بری؟
میرم دیگه
خفه شو فقط.
هر دفعه همینو میگی امروزم قرار بود یادت نره کتری رو خاموش کنی.قرار بود چایی خستگی تنت رو در کنه نه کارتو زیاد کنه.باز یادت رفته بود دیدی؟
خفه شو.
خستم
باشه.
